Pojam inteligencije dugo je bio predstavljan kao čovjekova sposobnost snalaženja u novim situacijama. Danas je nešto drugačije jer veliki broj teoretičara inteligenciju definiše na osnovu čovjekovih psihofizičkih afiniteta. Tako su nastale podjele na: lingvističku, logičko-matematičku, muzičku, prostornu, interpersonalnu, naturalističku i mnoge druge vrste inteligencije.

Ovakva klasifikacija ipak više ukazuju na sposobnosti i talente s kojima se neko rađa ili ih razvija tokom života, nego na suštinski smisao same inteligencije. Pored ovih postoje podjele na emocionalnu i duhovnu inteligenciju, koje su, iako uopštenije, mnogo bliže pravoj svrsi njenog postojanja.

Mi ćemo inteligenciju predstaviti kao najznačajniji od tri gradivna elementa mentalnog tijela koji nam je stavljen na raspolaganje kako bismo život doveli u red i shodno vlastitim ambicijama ostvarili evolutivni napredak. Bez obzira na intelektualne kapacitete i talente kojima je čovjek obdaren, ukoliko od njih nema konkretne koristi i evolutivnog napretka, ne mogu se smatrati inteligencijom.

Inteligenciju treba da shvatimo kao potencijal koji se može razvijati ili zakržljavati, ovisno o individualnim željama i nastojanjima. Drugim riječima, inteligencija nije mentalna sposobnost koja nam se dodjeljuje po rođenju i ostaje kao takva dok smo živi - prirodno pametni, glupi ili nešto između. Ona je u biti najmoćnije oružje dato homo sapiensu na raspolaganje kojim bi trebali naučiti da rukujemo kako bi se izborili za što bolji život.

Kada sumiramo sva prethodna mišljenja i teorije, najpravednije bi bilo definisati inteligenciju kao kombinaciju naših urođenih sposobnosti i intelektualnog potencijala koje razvijamo kroz iskustvo i učenje.

Zdrav razum kao najvredniji talenat

Zdrav razum je taj kojeg možemo okarakterisati kao prirodni talenat koji posjedujemo, u manjoj ili većoj mjeri, od početka života. Kao što svaki talenat predstavlja dobru osnovu za nadgradnju u oblasti u kojoj se želimo razvijati, tako je zdravorazumnost posebno značajna za intelektualni razvoj. Zdrav razum je neka vrsta logičkog osjećaja koji nam pomaže da shvatimo suštinu određene pojave. Temelji se na fleksibilnom i logičkom načinu razmišljanja, a nikako na bukvalnosti i formalizmu koji su njegova suštinska suprotnost. Bukvalnost i formalizam zasnovani na fragmentalnom razumijevanju, bez usklađivanja sa promjenjivim faktorom vremena, mjesta i okolnosti, oduvijek su bili temeljno načelo svih ekstremističko-destruktivnih ideologija. Čak i najvrednije stvari i ideje mogu postati opasno oružje u rukama onih koji su lišeni zdravog razuma.

Zdravorazumnost nije način razmišljanja ograničen određenom društveno-geografskom formom. Upravo suprotno, to je analitičko-logička sposobnost da se shvati univerzalna istina, odnosno njen suštinski dio.

Dubina i postojanost 

Pored toga što nam pomaže u razlučivanju između ispravnog i neispravnog , na inteligenciji počiva nadzor i odlučnost da se doneseni zaključci sprovedu u djela. Pošto živimo u svijetu dvostranosti, od nas se stalno očekuje da pravimo inteligentan izbor. Nakon donošenja odluke, potrebna je postojana odlučnost da je sprovedemo u djelo, što je također neostvarivo bez čvrste podrške intelekta.

Za razliku od uma čije su istaknute odlike nepostojanost i površnost, inteligenciju krase postojanost i duboko analitičko rasuđivanje.

Poznato je da manje inteligentni ljudi imaju tendenciju da površno sagledavaju stvari ili trendovski mijenjaju mišljenja. Stavovi bazirani na šarolikim emocijama koje se neartikulisano pojavljuju u umu, nemaju gotovo nikakvu vrijednost ako se ne podvrgnu analitičkoj procjeni inteligencije.